در صورت آسیب دیدن دیواره ی رگ ، اجزای کوچک سلولی به نام پلاکت ها درمحل آسیب تجمع یافته و به آن متصل می شوند و به دنبال آن زنجیره ی واکنش های انعقادی آغاز می شود . در طی این واکنش ها ، فاکتورهای انعقادی خون یکی پس از دیگری فعال می شوند ، در مرحله ی پایانی این واکنش زنجیر وار ، فیبرینوژن محلول به رشته های فیبرین نامحلول تبدیل شده و در هم می پیچند و به همراه پلاکت ها در محل آسیب دیده ی رگ لخته تشکیل می دهند . لخته مانع از ادامه ی خونریزی از محل آسیب می شود و تا زمان بهبود آسیب همچنان در ن آن محل باقی می ماند
مقدار کافی و همچنین فعالیت طبیعی پلاکت ها و سایر فاکتورها ی انعقادی برای تشکیل به موقع و موثر لخته ضروری است . غیر طبیعی بودن تعداد پلاکت ها یا اختلال در عملکرد آن ها و دیگر فاکتورهای انعقادی می تواند منجر به بروز دوره های خونریزی یا ترومبوز شود .
تست فعالیت فیبرینوژن ، مرحله ی تبدیل فیبرینوژن محلول به رشته های فیبرین نامحلول را مورد بررسی قرار می دهد . این تست زمان لازم برای تشکیل لخته ی فیبرینی را پس از اضافه کردن مقدار استانداردی از ترومبین به پلاسمای خون اندازه گیری می کند . مدت زمان لازم برای تشکیل لخته ، با مقدار فیبرینوژن فعال موجود در نمونه ی خون رابطه ی مستقیم دارد . طولانی شدن زمان تشکیل لخته می تواند بیانگر ” کاهش غلظت فیبرینوژن ” یا ” اختلال در عملکرد فیبرینوژن ” باشد .
فیبرینوژن همچنین یکی از فاکتورهای واکنش دهنده ی فاز حاد است و بیماری هایی که منجر به آسیب و التهاب بافت های بدن می شوند ، متعاقبا باعث افزایش سطح فیبرینوژن و دیگر واکنش دهنده های فاز حاد خواهند شد .
روش انجام آزمایش فیبرنوژن اسکلاوو به شرح زیر میباشد.
